Kapitalizmin kötü bir huyu var: Maddi ve manevi her şeyi metalaştırır, kazanç sağlar.. En trajik olanı da kapitalizmin dini metalaştırmasıdır.

Emperyalist ülkeler, köksüzleştirmek ve geleceklerini de ellerinden almak için sömürgelerini Hıristiyanlaştırmıştır. Bu olayı Senegalli yazar ve yönetmen Ousmane Sembène, 1997 yılında reddettiği İngiltere Kraliyet Ailesi Özel Onur Ödülü töreninde, kraliçe ve kraliyet ailesinin gözlerinin içine bakarak şöyle anlattı:

“İngilizler geldiklerinde ellerinde İncil, bizim elimizde de topraklarımız vardı. Bize, gözlerimizi kapayarak dua etmesini öğrettiler. Gözümüzü açtığımızda ise; bizim elimizde İncil, onların elinde ise topraklarımız vardı. İngilizlerin dinini, dilini öğrendik. Uzak dünyadan gelen yeni dil ve din, bizi hep çalışmak zorunda kalan itaatkâr köleler yaptı. Özgürlük için her karşı geldiğimizde, bizi birbirimizle savaşmak için ikna ettiler ve silah verdiler. İngilizler gelmeden önce topraklarımızda sadece kavga vardı. İngilizlerin kutsal dini bizim kavgacılığımızı kullandı; evlatlarımızı savaşçı yaptı. Hem de sadece kendi kardeşleriyle savaşan, dünyayı İngiliz dilinden ve İncil’den ibaret sanan vahşi savaşçılar.”

Emperyalizm, içini boşaltıp Kapitalizmin payandası haline getirdiği Hıristiyanlığın peygamberini de işgal ettiği ülkelerde geçerli renge boyayıp sömürü için kullandı. Kapitalizm, peygamber heykellerini, yani İsa’yı, Avrupa’da beyaz, Afrika’da siyah boyama el çabukluğudur. Avrupa’daki beyaz, sarışın ve yeşil gözlü İsa, Afrika’da zenci olmuştur.

Kilise, yani Vatikan ve Fener, kapitalizme karşı çıkıp onunla savaşmak yerine, iki asırdır emrine girip, onun işgallerinde ikbal aramaktadır. Emperyalizm, dini gün ve bayramları da, çağdaş dünyada birer ekonomik olaya dönüştürmüştür, tıpkı anneler günü, sevgililer günü gibi.. En kazançlı alan ise inanç turizmidir.