Seçimlere ilişkin değerlendirmeler yapılırken, çok temel bir metodolojik yanlış yapılıyor. Seçimler, bir savaş, bir mücadele içindeki güçlerin o sıradaki güç ve konumlanışlarının anlık bir fotoğrafı olarak değerlendirilmiyor; seçimler bizzat savaşın kendisi olarak görülüyor.

Bu yüzden seçim analizleri, savaşan temel toplamsal güçlerin çıkar, konumlanış, strateji ve taktiklerine göre değil; alınan oylara, kayıplara ve kazançlara göre yapılıyor. Sonra da bu temel yanlışa bağlı olarak bu kayıp ve kazançların hangi baskılar, hangi seçim taktikleri, hangi aday seçimleri vs. ortaya çıktığına ilişkin açıklamalar yapılıyor. Örneğin terörünün seçim sonuçları üzerindeki etkilerinden hareketle sonuçlar açıklanıyor. Ama bu çok temel bir sorunun atlanmasına yol açıyor: Neden PKK geçen seçim öyle kanlı terör eylemleri gerçekleştirememiştir de bunu bu seçim yapabilmiştir? Bu ise bizi otomatik olarak güçlerin konumlanışları, stratejileri gibi bir noktaya getirir.

O halde seçim analizi aslında güçlerin strateji ve taktiklerinin analizi olmak zorundadır, seçim strateji ve taktiklerinin değil, bütünsel olarak strateji ve taktiklerinin. Seçimlere yansıyan sonuç, sözkonusu güçlerin dizilişinin; bu güçlerin strateji ve taktiklerinin sonucudur.

7 Haziran seçimlerinde HDP’liler medyada epeyce yer alıyorlardı; Ahmet Hakan, HDP eş başkanı Selahattin Demirtaş’la müzikli sohbetler yaptı.  Ne var ki bu seçimde aynı Ahmet Hakan, mesajı da almış olarak, “Devlet’e katil denir mi denilmez mi?” sorunu üzerinden tamamen HDP ve Demirtaş’a karşı bir pozisyona geçti.  Ahmet Hakan’ın pozisyon değişikliği, Türkiye’de sermayenin, sivil asker bürokrasinin Batıcı kesiminin ve Batıcı siyasi kadroların siyasi pozisyon değişikliğinin bir yansımasıydı. Ne oldu da Cumhurbaşkanı Recep Tayyip Erdoğan ve AK Parti karşısında, yüzde 60’lık blok eridi ve eksildi de Ahmet Davutoğlu’nun yolu açıldı? 1 Kasım seçim sonucunu belirleyen gelişme nedir?

Rusya’nın Suriye’ye girişi; ABD’nin Suriye’de Kürtlerin temelini oluşturduğu güçlere silah vermesi vs. ister istemez, 7 Haziran’da kafası karışık olan ve CHP’den HDP’ye bile yönelen mesela Türk Ordusu’ndaki Batıcı kesimi bile Erdoğan’a daha da yakınlaştırdı ve kader birliğine yöneltti. PKK’nın şehirlerde özerklik ilanları ve bazı mahallelere polisin girmesini engellemesi ayrıca bu durumu pekiştirdi.  Geçen seçimde MHP fiili ve zımni bir ittifak içindeydi HDP ile. Erdoğan’ın başkanlığını engellemek için MHP’liler HDP’nin barajı aşmasını ister durumdaydılar ve bizzat kendileri “rüyamda görsem HDP’nin başarısını isteyeceğime inanmazdım” diyorlardı. Bu seçimde ise, tam tersine bir durum söz konusuydu, MHP geçersizleşen 7 Haziran’daki pozisyonunu sürdüremedi ve yeni koşullarda kendini üstün kılacak bir pozisyon da alamadı, arada kalıp sıkışarak kararsızlık gösterince de eridi. Toplumsal güçler, 7 Haziran seçimindeki pozisyonlarını sürdürüp HDP ve MHP’ye desteklerini artırarak sürdürselerdi ne olurdu?

HDP'nin ve MHP'nin Suriye'deki gelişmelere paralel olarak beklenmedik bir biçimde politikalarında değişiklik yapmaları seçimlerin sonucunu belirlemiştir. Sadece bu iki parametre -ki çok bereleyicidirler- iki seçim arasında güç ilişki ve dengelerindeki dramatik ve tamamen birbirine zıt değişimi gösterir. 1 Kasım seçiminde HDP ve MHP’den desteğin çekilip AK Parti’ye yönelmesi sistemin ömrünü uzatmıştır.

İçinde Türkiye’nin gerçek koalisyonunu barındıran AK Parti, toplum ile dünya güçleri arasındaki dengeyi ülke lehine değiştirme söylemiyle bir dönem daha kazanmıştır. Önümüzdeki dönemde hükümetin yürüteceği politikalarda ortaya çıkacak, Anayasa değişikliğine bağlanan demokratikleşme ve Suriye (İslam alemiyle kader birliği yapma) sorunu, AK Parti’nin de, Türkiye’nin de kaderini belirleyecek. AK Parti, kendini ve toplumu değiştirerek bağımsızlığa doğru yol almak zorunda.. Sistemin devamı, büyük bir felaket olacaktır.