Bir görüş, edebiyat ve sanat dünyasında ağırlığı olmadan, üniversitelerde ağırlığı olmadan, basında ve televizyon kanallarında ağırlığı olmadan, en çok satan gazetelere sahip olmadan, sinemada en çok izlenen filmleri yapmadan, anaokulundan liselere kadar fikriyatı sahiplenen öğretmenler ile eğitimde ağırlık sahibi olmadan; hiç bir ülkede gerçek bir siyasi hakimiyet sağlayamaz. Fiziğin yasaları gibi, şaşmaz bir kuraldır.

Ekonomisini, eğitimini, yargısını, basınını, kültür sanatını düşmanına bırakmış bir ülke bağımlıdır. Siyaset alanındaki hamaset nutukları bu gerçeği değiştiremez. Popülizme kayarak veya küresel erk sahiplerine biat ederek siyasi iktidara gelmesi ise, gerçek bir iktidar sayılmaz.

Bunların sağlanmadığı durumlarda, siyasetin en faydalı işlevi taktik açıdan kendine bu müesseselerde alan açmak, bu alanlardaki “fikren” en güçlü/zararlı olarak tanımlanan yapıları zayıflatmak, iktidarın kendine uygun olan hareketlerini desteklemek, uygun olmayanı eleştirmek ve önlemeye çalışmak olabilir.

Bundan ötesini beklemek, hamhayal olup; yararsız bir bekleyiş, çıkmaz bir sokak, geleceğin sağlıklı ve gerçekçi bir tahayyülünü önleyen, insan motivasyonunu emen bir hastalık mahiyetinde olur.

Hastalıklı görüşler, her kuşağı siyaset atıkları ve sosyal moloz haline getirirken o toplumun aydınları bu katliama sessiz kalıyorsa bunun anlamı kendilerinin de hasta olduklarıdır..

Öyle bir hastalık ki sözkonusu Batıcılık, aydın da halk da bilici kapalı ve iradesiz hale gelmektedir. Batıcılık selfkolanyalizimdir çünkü.