BİR ŞAİR DAHA GÖÇTÜ BAKİ ALEME

Bir şair daha göçtü baki aleme,

henüz söyleyemediği şiirlerini de götürdü yüreğinde.

Sultantepeliydi; tepe gibi tenha, yokuş ve gizemli.

Ayışığına bulayıp Boğazda geceleri

gümüş sulara dökerdi icazetli kelimelerini.

Rüzgara sokardı ellerini, koku çıkınına;

avuçlarını öpüp sonra,

yaşayan bir şiirsin, derdi İstanbul’a;

Fatih’in naif gülü..

Yalnızlığını da sürüklediği, dar sokaklı o yokuşta

zamana silerdi alnının terini.

Şimdi kim döker şiire;

martı alnında dağılırken okunmuş bir rüzgar,

hangi duyguları yaşar boğazda ürperen sular?

Öldü şair.

Kuşkonmaz Cami bahçesinde,

bir köşede kederli bir kadın..

Ne çok şiiri çaldı ölüm,

karanlıkta kaldı koca şehir..

AHMET YÜREKLİ