Geçmeyin mevsimler, sizde yaşayacaklarım var.

Geçmiş hatıralarınıza bir hasret, bir beklentim var.

Bana bırakacaklarınız var, ey mevsimler!

Sizinle yarına söyleyeceklerim var.

Döndükçe her biriniz mazimizi getirin.

Bize bir baharlık olsun rüzgar estirin.

Kendi mevsimlerinde ne yapar insan, onu öğretin.

Her ömür bir bulut gölgesi mesabesinde

çırpınırken şu hayatın cenderesinde

size mühim sorularım var.

Dünya, boşalıp da bir gün bunca insandan,

aranan huzur ve mutluluğun en müşahhas kokusu

gelip, hissedilse de şu toprağın altından,

sanmayın düşer iki elim yakanızdan

benim de size taze haberlerim var..

Mevsimler, mevsimler, yorgun atları hayatın..

Asrı saadetin ardından, bu bozgun sonbaharın

canhıraş çığlıklarıyla

iç çekip ağlayan şu çaresiz yıllar

gibi gurbetindeyim ben de kendimin..

Bana o günlerden yadigar

bir ferahlık değilse gelişiniz,

gelin gelin de

böyle mahiyetsiz ve manidar

geçip gitmeyin, ey mevsimler...