VALİDE-İ CEDİD’TE BİR İKİNDİ VAKTİ

Bir vaktin ihyasıyla inkişaf ettim de yine kendimden,
ruhum emdi o ezanı, ayırt etmeden ana sütümden.
Öyle içli ve itidalli gezindi ki makamı müezzin,
her kapıdan, geniş saflara yerleşen halis müminlerin,
telaş ve heyecanıyla sıçrayıp da ömrün çeperinden,
aynıyla yaşadım o an, her safhasını baki mahşerin..
Selatin camilerden yükseldikçe her gün o lahuti seda,
tekbir tekbire karışır; ruh, ruhlarla kucaklaşır adeta.
 

Vakt erişti, ışık sağıldı, sükut imbiğinden süzüldü huzur.
Muhabbet dolu gönle varsa bir seza, kemal, işte budur.
Diz çökmüş bir derviştir bu cami, sahilde en güzel yere; (1)
içli içli yalvarır, duaya açılan kollar gibi minareleriyle,
emsali cihandır, çaresiz ve teslimiyetli şu haliyle, ağlar;
gafil sabahlar, garip öğle, yetim ikindi, öksüz akşam,
ve hüzünlü yatsılar; pare pare sızlar yüreğimde sırayla;
bu derin kederle yığılırım yere, “Süphanerabbiyel ala!”
 

Meşk bulup bulutları çalkalar içimde semazen martılar.
Bir gayretle doğrulup hazireden şu teskin ve ulvi ruhlar,
o zarif medeniyetin hissiyatıyla beni bir kucaklasalar,
hüzne sökmez daha, gönlümle bir, Üsküdar’da şafaklar.

(1)
Üsküdar’ımızın bu güzide şaheseri, Kabe gibi, Eyüp Sultan gibi, oldukça mütevazıdır. Mağrur bir tepeye değil, sahile yakın bir düzlüğe kurulmuş, kendine ulaşımın meşakkatsizliği dahi dikkate alınmış, iddiasını maneviyatında toplamış, kutsi bir makamdır.