AYDINLIĞA DEVİNEN BİR AN

                                     Sezai Karakoç’a

Tarih öne çıkarır

Çömelir yaralı yürek gündüzün dibine

Diriliş aydınlatmıştır ki titrer

Mürekkep ter göz yaşı kan oranına

Kimin ömründe aydınlığa devinen bir an varsa

Fırlasın fecre dursun

Kurulan devlete bir parçasını koysun

Mimarını bulsun vakit kaybetmeden

İşte sesimi kalemimi koyuyorum

Sen de gözünü kulağını koy

O da elini ayağını

Hiçbir şeyi yoksa tırnaklarını yumruklarını

Omuzunu dişlerini koysun başka biri

Dikkat sevgi var arada

Bak ne kadar görkemli

Özlemde yükselttiğimiz yapı

Mürekkepten uzak terimizden

Uzak gözyaşlarımızdan

Kanımızdan uzak gecenin

Yakın fecrinde sesin

Şair usulca dinleriz seni

Mağaradan çıkıp gelen şiirini okuyorsun

Yüzlerce yıllık uykudan kalkmış kelimeleri

Sesin bir çağlayan cennetten dünyaya dökülen

Hece Dergisi, Aralık  2000