Betül Ünlü, ‘İslamcı Dergilerde Yayımlanan Kudüs Şiirlerinde Çocuk Arketipi’ başlıklı yazısında ‘Kara Yüzlü Ninni’ şiirimdeki çocuk imgesine ilişkin önemli bir tespitte bulunuyor[1].

Mustafa Yüreklinin Mavera dergisinde yayınlanan ‘Kara Yüzlü Ninni’ şiirinde çocuk cesaretin, umudun ve barışın imgesi olarak anlatılmaz. ‘Kara Yüzlü Ninni’de umudun yerini alan yalnızlık, gurbet, çocuklar karşısında utangaç kalan, susan yetişkinler hüzünlü bir dille anlatılır ninninin seslendiği çocuklara:

KARA YÜZLÜ NİNNİ

Yavrum el altına can koymadık ama

Uçtu bülbüllerimiz yalan illere

Vatanlarıydı göğüs kafeslerimiz dönmediler

Parçaladılar o ipekten şallarını kalbimizin

Oturup yalnızlık ördük umut söküntülerinden

Değince hayatımız kirleniyor sevda yavrum

Topladık sesimizi türkülerden bir bir

Kudüs’e gidilirdi yavrum o türkülerin ortasından

Genç susuz ve temmuzdan atlarla

Hep ezberinde utangaç kalacağız

Çocukların ve kadınların acılar boyu

Yorgun ırgatlar gibi suskunuz yavrum

Mavera Dergisi, Şubat 1988

Şiir, anne babanın bir özeleşitirisi olmanın ötesinde, bebeğe ‘çok kötü bir dünyaya geldiği’ kara haberidir; mahcup ve hüzünlü bir bakıştır.

Betül Ünlü, ‘Modern Türk Şiirinde Kudüs’ başlıklı yüksek lisans tezinde de şu tespitte bulunuyor:

‘Mustafa Yürekli, Kara Yüzlü Ninni şiirinde yurtsuz bırakılmadan önce söylenen türkülerin ortasından insanları Kudüs’e götüren atlardan bahseder:

Topladık sesimizi türkülerden bir bir.

Kudüs’e gidilirdi yavrum, o türkülerin ortasından,

Genç susuz ve temmuzdan atlarla.’