Hac ve umre turları düzenleyen şirketlerde iş arayabilirim.

Ama bu turizm şirketlerinde yapılacak işlerde de öncelikle insanları umreye gitmeye, hacca gitmeye teşvik etmek gerekiyor. Umre sevapları dağıtmalıyım. Çok basit eylemlere dağıtılan yüklü sevaplardan ballandıra ballandıra anlatmalıyım ki insanlar umreye gittiklerine mutlu olsunlar, tekrar gitmek istesinler, başkalarını da teşvik etsinler.

Bu işi çok iyi beceren şovmenler tanıyorum. Aman Allahım aman!

Neler uyduruyorlar, neler anlatıyorlar, nasıl yediriyorlar, nasıl insanları coşturup galeyana getiriyorlar.

Hele bir tanesi var. Saçlarını da şu Hıristiyan Azizleri gibi uzatmış, acayip kıyafetler giyiyor, neler anlatıyor neler. Anlattıklarının neredeyse tamamı hilafı hakikat; ama olsun. İnsanlar dinliyorlar. Adam hiçbir şey bilmiyor. Hiçbir eğitim de almamış; ama insanları peşinden sürüklemeyi çok iyi beceriyor. Bir yerde bu tiplerin ufak bir eleştirisini yapmaya kalksan ölümüne onu savunurlar ve seni öldürmeye bile kalkabilirler.

Umre kafilelerinde rehberlik yapmak asla benim yapabileceğim iş değil.

Arapçamın bana yetecek kadar iyi olduğunu biliyorum. Ama bir işe yaramıyor. Arapça bilen birisinin yapabileceği işleri de Arapça ile alakası olmayanlar zaten yapıyorlar.

Rehberlik yapıyorlar. Araplara ev, araba kiralıyorlar, mülk ve konut satıyorlar… Bu işten iyi de para kazanıyorlar.

Arapların güvenini kazanıyorlar ve o güveni bile rahatlıkla satabiliyorlar. Mesela Arapları alışveriş için mağazalara götürüyorlar. O mağazalarda aldatılmalarını engellemek, yardımcı olmak yerine mağazalarla, lokantalarla işbirliği yaparak komisyon alıyorlar.

Araplar da bu tür insanları daha çok seviyorlar. Çünkü asla onlara surat asmıyorlar, sürekli gülümsüyorlar, adeta onları okşuyorlar ve yollarını buluyorlar. Biliyorum, bu durum sizlere bir atasözümüzü anımsatmıştır; ama onu buraya yazamam. Anladınız siz onu.

Seksenli yılların sonlarıydı. Mekke’den bir misafirim gelmişti. Eşi ve iki çocuğuyla tam benim arabama göre bir aile idiler. İstanbul’da onları nereye götürsem kendileri için bir masa donatıyorlar ve o masaya ne sipariş veriyorlarsa aynısından tek kişilik bana da masa kurduruyorlardı. Bu durum beni rahatsız etmişti.

Ona dedim ki: “Siz buraya gezmeye, eğlenmeye geldiniz. Ben ise bu işi bir iş olarak yapıyorum ve ücretimi de alıyorum. Benim için ayrıca masa kurdurmana, masraf etmene gerek yok. Ben evden ekmek arası bir şey alırım yanıma, idare ederim. Siz rahatınıza bakın…” dedim ama demez olaydım. O güne kadar bana “Üstaz Hayri” diyen ve hürmet eden arkadaş ondan sonra bana çok saygısız davranmaya, adeta küçümsemeye başladı.

Pişman oldum; ama Arap misafirlerimize hiçbir zaman başkaları gibi davranmadım. Onları yemek yedikleri lokantalarda, alışveriş yaptıkları yerlerde korumaya, kazıklanmalarına mani olmaya çalıştım.

Benim bu misafirperverlik yönümü anlayıp saygı duyan ve dostluğumuz otuz yıldan fazladır devam edenler olduysa da bilmeyenler daha fazla oldu. Bu durum Arapların kadim kültürlerinde var olan efendi-köle anlayışından kaynaklanıyor sanıyorum. Büyük gördüklerine aşırı saygı gösterdikleri gibi, gariban gördüklerine karşı da çok merhametsizler.

Güncel olarak tanık olduğumuz, Suudi Arabistan Kralının, Veliaht Prensinin Türkiye’ye karşı takındığı hem suçlu hem güçlü küstah tavrı ile onları yüz milyarlarca dolar sömüren ABD’ye karşı tutumlarını hatırlamak gerekir.

Kısacası bir yan iş olarak Arap turizmiyle uğraşmak, umre ya da hac rehberliğine talip olmak, camilerde vaaz etmek bana göre işler değil. Bunu çok iyi biliyorum.